R.E.M. Around The Sun - Overzicht

De kracht van REM is goeie songs maken en zeker geen tweede Out of time, welke
ik als het slechtste van R.E.M. beschouw {en vele fans overigens}. Niet voor
niets hebben de jongens de schurft gekregen van songs als bv. Near wild heaven
en Shiny happy people. Around the sun is hun beste plaat sinds AFTP. En zoals
elke groep die zo lang meegaat klinkt er geen 1 meer als in de jaren 80 of je
moet de Stones heten. Wil je dat toch; zet je toch die oude cd's van REM op.
Dit is een goede plaat die gelukkig anders is dan alle vorige en das echt
klasse na al die jaren.

De kracht van REM is de combinatie van de stem van Michel Stipe, de tweede stem
van bassist Mike Mills en de hemelse gitaarklanken van Peter Buck. De chemie
tussen hen groeide en groeide vooral ten tijde van hét absolute artistieke
hoogtepunt (Lifes Rich Peagant) en de prachtalbums Out of Time en Automatic for
the People. En dat niveau haalt Around The Sun amper, misschien in het fraaie
Leaving New York waarmee Around the Sun sterk opent. De twee nummers daarna
zijn echter ongelooflijke afknappers, wat een flauwekul, slappe hap. Ook de
rest van het album gaat gebukt onder vrij inspiratieloze midtempo songs. REM
rockt niet meer. Waar zijn de gitaarpartijen van Buck? De synthesizer voert de
boventoon, waardoor het album wel erg emotieloos overkomt. Dat fans dit album
durven vergelijken met de ijzersterke serie klassieke albums (zoals genoemd) is
onbegrijpelijk en niet terecht. REM is aardig uitgeblust.