Red Mile Entertainment Jackass: The Game

Heb je ooit al eens een déjà-vu gehad? Ik in ieder geval wel, vele keren zelfs, maar het absolute hoogtepunt van al deze momenten heb ik beleefd op de eerste avond dat ik Jackass: The Game speelde. Ik had net mijn personage gecreëerd en na een korte uitleg begon het werkelijke spel. Ik kon volledig vrij in de stad rondlopen en met mensen die ik tegenkwam maakte ik een babbeltje. So far so good, maar toen gaven die mensen mij een opdracht: zo moest ik bijvoorbeeld van een helling rijden met een winkelwagentje en vervolgens een auto rammen. Tijdens deze helse rit was ik ook nog verplicht om, naast het winkelwagentje te besturen, stunts uit te voeren en daardoor punten te verdienen. Na zo'n missie kreeg ik dan het verzamelde aantal punten en begon het hele circus opnieuw. Oké, denk nu even het winkelwagentje weg en stel je voor dat ik een skateboard onder mijn zelf gecreëerd personage had. Begint er een belletje te rinkelen? Inderdaad mensen, het opzet van de hele game is compleet dezelfde als die van de Tony Hawk-games voor de DS. En voor zo'n grote Tony Hawk-fan als ik, voelde dit meteen aan als één grote déjà-vu!

Dwergen, hanenkammen en kilten
Maar goed, misschien is de schade niet zo groot als hij lijkt, want tenslotte zaten de Tony Hawk-games voor de DS toch ook prima in elkaar? Laten we beginnen waar het nog goed gaat, bij de creatie van je 'stuntman'. In tegenstelling tot de meeste games kom je hier niet alle soorten kapsels, vestjes en broeken tegen, maar alleen uit de meest absurde dingen kan je een keuze maken. Na wat getik met de stylus zag mijn personage er als volgt uit: een dwerg met een oranje-groene hanenkam, een wit kostuumhemd met een rode das en als final touch nog een Schotse kilt. Helemaal klaar voor mijn eerste stunts trok ik de stad in, maar zoals het hoort kwam een van de Jackass stuntmannen me eerst vertellen hoe ik nu precies die stunts kon uithalen.


Deze enge stuntman is zo te zien jammer genoeg op zijn mond terechtgekomen.



'Al doende leert men' is een zegswijze die ontwikkelaars tegenwoordig maar al te graag gebruiken. In zo goed als elke game krijg je in het begin van een nieuw spel namelijk steeds een korte Tutorial voorgeschoteld die je kennis laat maken met de game. We weten nu al dat Jackass: The Game een niet al te gewone game is en dus ook aan de Tutorial is dit goed te merken. Aan de hand van grappige tekeningetjes en vooral grote lappen tekst wordt namelijk uitlegd hoe de game in elkaar zit. Dit alles lijkt misschien vreemd, maar toch werkt het systeem omdat je aan de hand van die tekeningen de controls prima onthoudt. Geen moment heb ik in het spel moeten twijfelen over welke knop springen was, want je denkt automatisch terug aan de leuke schets waarop de B-knop staat getekend met daarnaast een mannetje dat in de lucht springt. Simpel dus, maar doeltreffend. En nu de voorbereidingen eindelijk achter de rug zijn, is het tijd om de stad in te trekken en te gaan stunten.

Tony Hawk, maar dan hoe het niet moet
Het doel van deze game is simpel: voltooi alle stunts en liefst met een zo hoog mogelijke score. Op het Touch Screen wordt een plattegrond van de stad afgebeeld waarop allerlei mannetjes staan. Als een mannetje rood wordt, wil dit zeggen dat die stuntman een opdracht voor jou heeft. Mijn eerste opdracht was om met een winkelwagentje een heuvel af te rijden en zo hard mogelijk een Hummer te rammen. Dat ging als een fluitje van een cent en ik hield er dertien gebroken ribben aan over. Het aantal gebroken ribben is een belangrijk cijfer voor je uiteindelijke score, dus hoe meer pijn, hoe beter. Daarna ging ik naar de volgende man waar ik met een winkelwagentje vijf vuilbakken moest rammen en ook dit ging zeer eenvoudig. Na een stuk of tien missies besefte ik dat de game met de snelheid van een neerstortende Airbus aan het uitlopen was op een catastrofe. Bij geen enkele missie had ik de minste intentie om een glimlach op mijn bedrukte gezicht te toveren, wat trouwens heel moeilijk zou gaan met al dat gegeeuw. Ondertussen was ik al in de volgende stad beland, maar ook hier werd het er niet beter op. De grote boosdoener is ongetwijfeld het gebrek aan variatie wat voornamelijk ligt aan het feit dat de stunts maar in twee categorieën zijn onderverdeeld: rijden of vliegen. Ofwel moet je dus van punt A naar punt B rijden in een of ander onstevig voertuig (meestal een winkelwagentje), ofwel word je door middel van een trampoline of elastiek tientallen meters de lucht ingeschoten. Dit laatste is nog de leukste van de twee omdat de uitdaging er toch wat hoger ligt. Je moet er namelijk niet alleen voor zorgen dat je op de juiste plek belandt, maar ook dat je genoeg punten scoort door bijvoorbeeld de kung fu-stunt tot een goed einde te brengen. Als je een voertuig bestuurt, moet je er vooral voor zorgen dat je in balans blijft. Dit doe je door de balansmeter, die we eerder al zagen in 'bijvoorbeeld' Tony Hawk, in het midden te houden met de D-Pad. En dan komen we ineens bij het volgende punt: de verschrikkelijk besturing.


Voor de verandering kozen de ontwikkelaars nog eens voor een stunt met een winkelwagentje.



Als een game, zoals onder andere Jackass: The Game, wordt uitgegeven op verscheidene platformen, dan moet er voor mij altijd iets zijn wat de DS-versie onderscheidt van de anderen. Logischerwijs ligt dit verschil meestal bij de besturing, maar jammer genoeg is ontwikkelaar Sensory Sweep er in geslaagd het Touch Screen volledig te verwaarlozen, met uitzondering van de minigames. Tijdens het spel doe je dus alles met de knoppen en moet je zelfs tijdens de stunts geen enkele keer je stylus bovenhalen. Dit alles zou ik heel misschien nog door de vingers kunnen zien als de besturing met de D-Pad vlot zou gaan, maar niets is minder waar. Het bewegen gebeurt heel onnauwkeurig en is veel te gevoelig waardoor rondlopen in de stad een echte hel is. De grafische kant valt anderzijds dan weer wel mee, al is de stijl zeker niet bijzonder mooi te noemen. De ontwikkelaars hebben voor volledige 3D-graphics gekozen die zeker niet lelijk te noemen zijn, al is het oog voor detail dan weer behoorlijk klein. Bij beeld hoort natuurlijk ook klank, maar deze is heel moeilijk te beoordelen aangezien deze ongelooflijk zacht staat. Met mijn volumebalkje volledig naar rechts geschoven hoorde ik maar af en toe enkele deuntjes van de achtergrondmuziek wat natuurlijk zeer spijtig is voor een game als deze. Je hoort het al; Jackass: The Game mag dan wel vele elementen hebben overgenomen van Tony Hawk, toch blijft er niet veel van de leuke en uitdagende gameplay over.

Verrassende extra's
Als je bent uitgekeken op de game, iets wat normaal gezien niet zo lang duurt, moet je niet meteen de gamecard uit je DS trekken. Jackass: The Game bevat namelijk nog twee minigames: Dodge Ball en Snowball drive-by. Dodge Ball kan je spelen in de normale modus en de survival modus. In die eerste verdien je punten door de bal keihard tegen je tegenstanders te gooien en in survival moet jij het zien te redden van vier tegenstanders. Het lijkt wel of deze minigames door iemand anders zijn gemaakt, want in tegenstelling tot de rest van de game worden deze wel volledig bestuurd met het Touch Screen en verschijnen ze in mooie 2D-graphics. Ook Snowball drive-by speel je uitsluitend met de stylus door een sneeuwbal naar je katapult te slepen en deze af te vuren naar de mensen. Om de uitdaging te vergroten, worden alle highscores netjes bijgehouden op een apart scherm.

Toch kunnen de welgekomen minigames helaas niet veel meer doen dan het eindcijfer met een paar procent naar boven te schroeven. Al bij al blijft Jackass: The Game een tegenvaller en dat komt vooral door de grote déjà-vu-ervaring. Ook de Multiplayer biedt weinig soeps: er is enkel een Multi-Card modus voorzien die bovendien net hetzelfde speelt als de Singleplayer. Afblijven dus!

Jackass: The Game voor de DS is een flop geworden. Gebrek aan variatie, plezier en vooral de ik-heb-dit-al-gehad-ervaring zorgen ervoor dat de brokken niet meer te lijmen zijn. De grappige uitwerking van onder andere het creëren van je personage en de leuke minigames kunnen de eer van het spel misschien nog een beetje redden, maar al bij al heb ik één goede raad voor jullie: Don't try this at home!